Over
Maike Bouma
Elke dag spelen
Als Friese boerendochter groeide ik op tussen allerlei dieren. Maakte van dichtbij de seizoenen mee, de kringloop van geboorte, leven en dood. Alles veranderd, bij elke ademhaling. Toch is het niet zo dat het tekenen van dieren een heel bewuste keuze is. Ik kan niet anders zeggen dan: dieren willen door mij getekend worden. Wanneer je me vraagt gedachteloos iets te tekenen, teken ik een dier, waarvan vaak een vogel. Elke keer weer.
Op mijn zesde kregen we van juf de opdracht om te tekenen wat we ‘wilden worden’. Hoewel ik erg van tekenen hield was ik diep verontwaardigd: Hoezo, ‘iets worden’? Dat ging ik toch zeker zelf wel bepalen, of ik iets wilde worden? Ik ging toch zeker veel liever spelen?!
In mijn verbeelding zag ik mezelf in een auto tussen vele andere, op de snelweg, op weg naar ‘kantoor’. Ik wist niet zo goed wat ‘kantoor’ was, maar het leek me een gruwel.
Tialda naast me tekende een autootje met een rood kruis want zij wilde later in een ziekenhuis gaan werken. Tegenover me, met het puntje van zijn tong uit de mond, maakte Jelle met zijn potlood een afbeelding van een boerderij, wat hij -als niet-boerenzoon-
jarenlang consequent bleef volhouden. Jaap-André deed zijn best op een raket voor naar de maan. En ik kauwde diepere tandafdrukken in mijn kleurpotlood.
En ik besef dat ik nu meer dan ooit terug ben bij dat meisje van zes jaar: ik hoef niets te worden van mezelf, en mag elke dag spelen.
‘Ideas are like rabbits. You get a couple and learn how to handle them and pretty soon you have a dozen.’ (John Steinbeck)
Creativiteit is nooit op. Het is een rijk, kostbaar goedje. Eerst is er niets. Dan geef ik creativiteit de ruimte en dan is er opeens iets. En ondertussen kan ik een soort van achterover leunen en genieten van hoe het zich ontvouwt.
“creativiteit is nooit op. Het is een rijk, kostbaar goedje.”
